بررسی اثر تمرینات اکسنتریک و کانسنتریک بر نوسانات پاسجر در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

سابقه و هدف: حدود 7% جمعیت دنیا به بیماری دیابت مبتلا هستند و از عوارض گسترده آن رنج می‌برند. مطالعات متفاوتی درباره اثرات سودمند تمرینات هوازی و مقاومتی بر شاخص‌های نوسانات پاسچر در افراد و گروه‌های مختلف موجود است، ولی تاکنون بررسی در مورد، اثر تمرینات اکسنتریک به‌صورت اختصاصی بر میزان و سرعت جابه‌جایی مرکز فشار در بیماران دیابتیک، در دست نمی‌باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی و مقایسه اثر تمرینات اکسنتریک و کانسنتریک بر شاخص‌های کینتیک بیماران دیابتیک نوع 2 می‌باشد. مواد و روش‌ها: 28 بیمار مذکر و مونث با میانگین سنی 79/51 سال مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه‌کننده به مرکز تحقیقات توان‌بخشی عصبی عضلانی دانشگاه علوم پزشکی سمنان به‌طور تصادفی در دو گروه تمرینات اکسنتریک و تمرینات کانسنتریک با استفاده از تردمیل قرار گرفتند. میزان جابه‌جایی در دو جهت قدامی– خلفی و داخلی– خارجی و سرعت جابه‌جایی در دو جهت قدامی- خلفی و داخلی- خارجی، قبل و بعد از دوره مداخله در هر دو گروه اندازه‌گیری و مقایسه گردید. یافته‌ها: یافته‌ها نشان می‌دهد که تمرینات اکسنتریک نسبت به تمرینات کانسنتریک باعث کاهش معنی‌داری در میزان جابه‌جایی مرکز فشار پا در دو جهت قدامی-خلفی (016/0=P) و داخلی-خارجی (005/0=P) و هم‌چنین سرعت جابه‌جایی مرکز فشار پا در دو جهت قدامی-خلفی (020/0=P) و داخلی-خارجی (037/0=P) می‌شود. نتیجه‌گیری: از یافته‌های مطالعه ما به نظر می‌رسد که تمرینات اکسنتریک موجب بهبود معنی‌دار نوسانات پاسچر نسبت به تمرینات کانسنتریک در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 می‌گردد